En dan komt OK26

Vorige week donderdag zijn we 's ochtends thuisgekomen. Met picc-line en perifeer infuus. Nog steeds ziek en koortsig en de kuur ging gewoon door thuis.
Fijn alle meiden weer te zien en 's avonds werd er voor ons gekookt door een vriendin. Wat een luxe. En ook vrijdag zorgde ze voor eten. Heerlijk!
Het weekend kwamen mijn ouders. En zondag maar weer eens naar buiten geweest.
Op maandag even langs gegaan op school met Eris. Het was nog allemaal te veel voor haar, ze is echt nog te ziek.  Eventjes heeft ze op school gespeeld, maar dan ook echt alleen eventjes gespeeld.

Dinsdag voelde ze zich iets redelijker, en werd zowel de koorts als de bloeddruk lager. Al is de bloeddruk met medicatie nog steeds wat aan de hoge kant. Helaas werd ze die ochtend wel wakker met een dikke bovenarm. Ik legde er een cm om 19,5cm, de andere arm 17cm, dus duidelijk gezwollen. Maar ja, heeft ze wel vaker als er een infuus in arm zit, dus nog niet gelijk verontrustend.
Ook mailen en bellen we dagelijks [soms meermalen per dag] met de kinderarts. Want de behandeling gaat thuis gewoon door.

Woensdag weer bloedcheck in streekziekenhuis. 's  Avond zei ze bij het pyjama aantrekken, dat de achterzijde van haar bovenarm gevoelig was. Dus weer doorgegeven aan arts, met dat ik dacht dat die arm wel gezien moet worden de volgende dag. En de volgende ochtend een rose/rode gloed aan de pijnlijke achterzijde van de picc-line-arm. En hij bleek weer halve cm in omvang toegenomen. Sjips.
Dus infuus heel laag gezet en naar Nijmegen. Picc-line lekt dus. Een perifeerinfuus erbij en een mengsel glucose 10%, met extra natrium en kalium.
Eigenlijk wilde ze haar in Nijmegen gelijk houden, maar na goed overleg, komen we gewoon morgen terug.

Morgen wordt ze opgenomen en gaat ze de spoedlijst op voor een nieuwe port-a-cath. Eigenlijk hadden de artsen nog een paar dagen willen wachten tot de kuur anti-gist geheel klaar was. Maar we moeten iets, ze heeft voeding nodig en dat gaat nu niet.
En de spoedlijst kennen we, binnen 48u aan de beurt. Hopelijk spoedig, de meiden willen graag weer een gewoon gezinsleventje, zonder al te veel onverwachte logeerpartijtjes enz.
En Eris kijkt uit naar OK, een nieuwe port-a-cath, want ze vindt al die infusen in haar armen maar doffe ellende.