En hier gebeurd altijd wel iets

Er was eens een klein huisje achter de sokjesboom. Daar woont een mama met een zooitje meiden.
Een meisje woont al in haar eigen huisje, tweede meisje bleef maar een paar jaar. Het derde en vierde meisje zijn geboren in Keppel, het vijfde meisje is ziek

donderdag 16 augustus 2012

Weer thuis

Eigenlijk heb ik helemaal geen zin meer om iets te schrijven. Hoofdvol en de energie vervlogen. Gaat goed nu, pijnstilling verder afbouwen, oorzaak uiteindelijk onbekend. Mogelijke opties, dus op naar de volgende keer en dan eerder richting Radboud. Men weet nog steeds niet goed waar het probleem zit in haar darmen, maar wel dát er ergens een probleem zit.

Op weg naar de uitgang, zag ik 'die arts' weer lopen, degene die bij Esmée de beademing verwijderde. Ik 'durf' hem nog steeds niet aan te spreken. 

Meiden sprongen gat in de lucht! Heel wat geknuffel, verhalen en ook een traan. De zorg gaat weer verder, want bij de 21.30 voeding trof ik een los zakje. Eris sliep door terwijl ik haar naar beneden droeg, waste, verkleedde en weer ik bedje gooide [uhh voorzichtig neerlegde].

Al met al, de slingers hangen nog steeds, zelfs Jaap nog niet van zijn versiering ontdaan en staat daar maar in zijn half ontblote botten. In tuin zooi geleverde dozen met materialen. Morgen verder leveringen regelen en met de apotheek buurten. Laatste dingetjes voor nieuwe schooljaar. En yes, ik kan ze zelf brengen de eerste dag! En ook de peuterspeelzaal begint weer. Gelukkig alleen de zwemles [in totaal 6x p.w.] en laten de resten van de clubjes en sport nog even op zich wachten.

Volgende week ga ik ook weer aan het werk, ik heb nog wel her en der een plekje vrij. Ik mis dat best wel, het bezig zijn met voeten. Al is het observeren van looppatronen in lange ziekenhuisgangen ook erg plezant. [en elke opname kost klanten]
Qua opleidingen nog erg aan het dubben [wat haal ik me ermee op de hals??]. In ieder geval voetdermatologie, al moet ik wel even slikken bij het de hoeveelheid latijn.
Alles is zo onzeker, geen idee wat morgen brengt, maar vandaag heb ik gedanst [en de boslucht opgesnoven rond het huis en gras tussen mijn tenen]


Eris Myrrha 2 jaar oud en voelt zich zo thuis in het ziekenhuis

2 opmerkingen:

  1. 2 jaar alweer. Goasje meis t lijkt gisteren dat je zwanger was

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mens, wat een verhalen! Zit hier met tranen in mijn ogen want je hebt 't zo zwaar! Tussen alle pijn, angst en paniek door ook nog je andere meisjes de ruimte geven, alle 'leuke' dingen blijven doen. Waar háál je de kracht vandaan. Je moet zoveel alleen doen! Eris is prachtig en 't doet me zeer dat ze zo moet lijden. Onbevredigend dat men de oorzaak niet kan vinden. Ik zou er gek van worden. En jij, jij hebt gedanst. Gelukkig!! Dikke knuvvel <3

    BeantwoordenVerwijderen