Grenzen verleggen

Alles gaat z'n gangetje, het ritme van 't schoolse leventje weer hervonden.
Meiden hebben het heerlijk naar hun zin op school en genieten van festiviteiten rondom volksfeest. Eigenlijk gaat alles wel en toch is het heel anders.
Pijn went, hoe raar het ook klinkt. Eris gaat er anders op reageren, maar wij ook. Het is 'normaal' dat zij pijn heeft..... Het is volkomen gestoord dat zij pijn heeft!! Een kind hoort geen pijn te hebben, maar haar leven gaat meer en meer rondom pijnbeleving zich invullen.Wat is een grens? En waarom veranderd deze steeds weer?

Als uitgangspunt zijn de school- en zorgtijden, verder is het steeds kijken naar wat op dat moment mogelijk is.  Bijvoorbeeld; vanochtend Vera naar school en Thamber mee terug. Zij is niet helemaal fit, nachtelijke hoestbuien en net iets te warm en hangerig [al knapte ze in de loop van de dag wel op]. Ze had het harder nodig om even bij mij in de buurt te blijven. Hang- en 'rommel'dagje is heel gezellig.
Eerst maar eens boodschappen gedaan. Eris had de grootste moeite zich rechtop te houden in het wagenzitje. Maar rolstoel en weekboodschappen toch wat lastig in proppen in auto. Thuis samen met Thamber heerlijk met Playmobil en toen was het mis, huilen, pijn, wilde liggen [bedje in huiskamer], en toen gilde ze het uit. 's Ochtends vroeg had ze al pijnstilling gekregen, maar toch nog shot erbij, maar het leek onvoldoende. Voor 12en lagen beide meiden al boven. De middag verliep rustiger, maar ze kwamen niet van de bank af. Al genoten beiden wel van 't bos, toen we Vera gingen halen bij de BSO.

Dat bos brengt echt de relaxmomentjes, zo vaak even op fietsje heen en weer. Dorpje naar links voor de school, dorpje naar rechts voor peuterschooltje. En die geur in bos, gewoon bijkomen, even wegzakken in het moment Heerlijk, die stralende zon, hoge krachtige bomen, vleugje wind, geuren van fris en groen.... #genieten [tot je over een takje rijdt....]
En elke keer ruikt het anders, de tijd van de dag, de vochtigheid, de weersituatie, enz.
magisch mooi daar
Al is nog zo vaak dat moment aanwezig, wanneer we over die plek fietsen, waar we die dode man vonden.... [dat speelt bij mij, niet bij de meiden, de vergankelijkheid van het leven....]

Het grote issue omtrent scholing ;)
Podologie helaas vol op het moment. Dat vind ik wel heel erg jammer, maar ik start in februari bij de AvP. Aanmelding is rond en bevestigd.
Maar ja, de tussentijd; voetdermatologie, hoop zelfstudie met stencils. Niet echt mijn ding, e-learning [naast de lesbijeenkomsten] bij de AvP beviel me erg goed. Echt een geweldig systeem!!
Ik ben wel benieuwd naar de lesdagen [dermatologie] in Bunnik, die nog gaan volgen.

Maar ik wil meer voor nu. Hoop twijfels, wikken en wegen, maar toch aangemeld voor de module risicovoet van de opleiding tot Medisch Pedicure. Lessen lopen van sept. tot jan. Dan 2 theorie examens en 2 maal de Proeve afleggen, daarna is inschijving in het KRP al mogelijk [al moet je de andere onderdelen dan wel binnen 5 jaar afronden]. Wanneer je in het KRP geregistreerd staat, kunnen risico-klanten hun behandeling via de zorgverzekering vergoed krijgen.

Het stukje studie is voor mij even een soort van ontsnap-mogelijkheid aan de continue zorg. Even iets voor mezelf, even nergens aan denken, even heel even, heel ver weg van alle zorgen.
Vaak word ik 's nachts wakker en dan lukt slapen niet meer, er is gewoon zoveel dat ik nog moet doen of regelen. Het is veel, alles bij elkaar is heel veel.
Begin van de week zat een en ander flink tegen. Gedoe bij het lab.; mijn formuleren waren op en ze wilden kweekmaterialen niet aannemen, grrr. Daar tegenover stond dat de gesprekken met kinderarts fijne overleg momentjes zijn. Helaas gisteren toch weer AB-kuur gestart [catheter-ellende/pijn].
Ook blijft de voeding redelijk dagvullend, veel misselijk en ook af en toe spugen. Een hele klus om er voldoende in te krijgen en in te houden.

Gemeente is ook zo trigger met de WMO-ellende. Ook daar gebuurt en later nog paar heftige telefoongesprekken.
En het schooltje moet dicht/fuseren en verdwijnen, dus onzekere acties hoe dat nu straks met de kinderen moet. Eris zal het nooit trekken op een grote school en in weiger haar uit huis te doen om naar een revalidatieschool te gaan. Wanneer zij 4 zal worden, mag ze gewoon naar een gewone school en dat is bijzonder genoeg, dus laat in g*dsnaam dat schooltje blijven bestaan!!

Dat schooltje is bijzonder, 4 klasjes, de kinderen kennen elkaar zo ongeveer allemaal. Kleinschalig en persoonlijk. Nooit een probleem als ziekenhuis- en schooltijden niet helemaal matchen. En zee van ruimte binnen, laagbouw en een geweldig plein met klimtouw, takkenhut, bramen plukken, stukje bos, ravotten, grasveldje, duikelrek enz.

Ach we gaan weer verder, er gebeuren zat mooie en magische dingen, lieve mensen en echte schoonheid.
Nog 2 dagen vol volksfestijn en daarop volgend een overdosis extra zwemlesjes, ach zo hobbelen we verder

En ergens klopt alles
en is het
zoals het behoord te zijn

Ik ben een bevoorrecht mens
om dit allemaal
te mogen meemaken

De grootste bergen
de diepste dalen
mezelf~zijn