Ik hou wel wat weinig avonden over voor huiswerk met 2 opleidingen tegelijk. De kids hebben ook hun aandacht nodig, de keet ook, avondje les, avondje zwemmen, spokend ziek grietje, of gewoon ff geen zin in iets. Is dit het nu? Is dit nu het geen dat LEVEN heet? Je een beetje proberen te vermaken in de herhalende cirkels op weg naar herfst, sint en kerst. We plannen vooruit terwijl we de dag van morgen nog niet eens kunnen zien.
Woensdag is Eris geopereerd. Het was weer 'je-kind-bewaken', zo gaat dat in een ziekenhuis. Voor je het weet stoppen ze iets in haar mond of dienen ongewenste medicatie toe. Heb nog EPD binnenste buiten laten keren, orthopedisch chirurgen waren niet op hoogte van Eris's hechtdraadovergevoeligheid. Ook nog gezellig met anesthesiologen, haha, hadden plannen voor een echo op OK om een pijnblok op zenuw te zetten. Eris was inmiddels al onder narcose. 'k Heb ze maar even uit de brand geholpen....
Het verliep relax met ook een lach, fijne kamergenoten, geraakt door hun dankbare verhaal.
Ook de nodige contacten aangehaald met de andere artsen. Donderdagavond naar huis en vrijdag @@maatjesdag in Apenheul. Kwam vriendinnetje van vroeger tegen, had ook een ziek kind nu en zat zelf middenin de chemo's. dat kwam wel ff binnen, hadden elkaar jaar of 6 niet meer gezien.
Kim en vriendje ook van de partij. Eris had het moeilijk, eigenlijk heeft ze het iets te vaak moeilijk. En dat komt niet door de OK. De enige hinder die ze daarvan ondervindt is, dat het gips een wat lullige draaiing veroorzaakt in haar bovenbeen. Het lukt haar dus niet om zelfstandig te draaien 's nacht, dus weer nachtdiensten.
Toch blijven de problemen toenemen bij Eris. Ze begint wat te kwijlen, is niet goed, doorademen geef ook wat problemen, dus neuroloog weer ingeschakeld. Ook de pijn is moeilijk onder controle te krijgen, pijnteam gaat ingeschakeld worden. Uroloog snapt er geen klap van, zelfs met een tijdelijke verblijfscatheter lekt ze. Er gaan dan ondanks continue urine afvoer, vele onderbroekjes door. Maar zo goed voor huidje om even zonder luier te zijn.
Stuitwond bloedt vaak. De randen moeten eraf gesneden worden. Ze ruikt gewoon naar wond! Alle zitjes en stoeltjes voorzien van schapenvacht, zelfs fietsstoeltje.
Maar ik krijg haar niet droog, en die incidentele verblijfscath. levert wel weer een ontsteking, dus weer veel spoelen om AB uit te stellen. Stoma blijft een verademing, al gaan er iets te veel zakjes door, ze duwt ze eraf in haar slaap, joepie.
Rugje en PEG de grote pijnpunten, maar bekken en draaien ook.
Oogjes moet ook nog een en ander mee gebeuren. En de eeuwige zorgen rondom voeding, zo moeizaam, veel misselijk. Gaat niet okee, blijft dagvullend. Kortom, toch meer en meer kleine signaaltjes die zorgwekkend zijn, ze blijft achteruitgaan en het is zo'n heerlijk grietje!
Rest van het weekend maar lekker thuis gehangen. Kampeerspullen eens uitgezocht. Met Eris als baby nog wel regelmatig gedaan, zo fijn in een tentje. Sentiment en ander ego gereutel kwam en ging.
Ohja, ook met meiden uitgebreid gehad over het gebeuren in Haren, ook de beelden laten zien. Ja meiden, dit is echt, er zijn echt mensen die dit doen. Mensen die lachend en genietend een ander verwonden en alles kapot maken wat degene opgebouwd heeft, zo vernietigend voor hun plezier? Hoe kan dit, hoe kunnen mensen zo zijn, wat zijn wij voor een bizar volk?
Er rijzen zoveel waarom-vragen, over alles. En er komt weer een herfst. Woensdag word ik 37.
Vera belde Kim of ze haar op wilde halen, dus Vera achterop scooter richting stad. Thamber ging liever zelf iets maken en Eris vroeg vol verbazing. Ben je jarig?
's Ochtends de schooltjes, dan de zwemlesjes, Vera naar een kinderfeestje, 's avonds past Kim op en ga ik gewoon zwemmen. Dag erna lange lesdag in Bunnik. We kiezen voor de rust. PS: ik haal heus wel een taartje hoor. En gezien mijn kluizenaarsbestaan en andere X-en.... 't is besloten!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten