En hier gebeurd altijd wel iets

Er was eens een klein huisje achter de sokjesboom. Daar woont een mama met een zooitje meiden.
Een meisje woont al in haar eigen huisje, tweede meisje bleef maar een paar jaar. Het derde en vierde meisje zijn geboren in Keppel, het vijfde meisje is ziek

zaterdag 29 september 2012

Weekje

De week begon al met prachtige nachtelijke lichteffecten en een hoop gedonder, daaropvolgend kwamen 2 bange meisjes aanrennen, advies: kruip maar bij elkaar in bed. Eris bleef slapen, dus Tham haalde haar kussen en ging bij Vera logeren.

De volgende nacht werd Eris meermalen wakker, gillend van de pijn [ondanks medicatie!!]. De pijn was 's ochtends niet onder controlle te krijgen met de pijnstillers die ze al heeft. Bellen met Radboud, moest via VPK-spreekuur. Heb 55 minuten in de wacht gestaan [7ww voor me] en Eris maar huilen. Er werd een kinderneuroloog opgepiept, maar te complex en Eris gebruikt eigenlijk alles al.
Na aantal uren viel Eris uitgeput in slaap. Tegen 3en belde Spina-neuroloog, moest maar eigen kinderarts regelen. Einde verhaal.

Kinderarts is er deze week niet. Gelukkig was dienstdoende bereid naar mijn verhaal te luisteren en ging in overleg met kinderarts van pijnteam. En ze willen haar zo graag opnemen, thuis toch echt fijner. Kort daarop mocht de dosis omhoog. Een wereld van verschil! Oorzaak onbekend.
's Avonds toch maar naar les gegaan, kort nadat ik thuis kwam, werd ze wakker. Luxatie linker been. Gaat zich wel steeds vaker voordoen en steeds moeilijker om been en heup weer in de juiste positie te manoeuvreren.

De nacht verliep slapend en 's ochtends blije meisjes; mama~jarig. Magisch voor kindjes ;)
Om 10u al telefoontje peuterspeelzaal, Eris heeft hoofdpijn, nekje, zwalkende oogjes, temp. stijgt. Ze was heel blij dat ze mee naar huis mocht. Ik maakte al grapjes over de praktische factor omtrent ziekenhuis gebeuren op jaardagen. De visioenen omtrent drain-problemen verdwenen met de paracetamol. Kinderneuroloog belde nog, volgende keer bij pijn melden op de SEH Nijmegen.

Jaardag gezellig, en de gewone dingetjes, 's avonds werd er voor me gezongen in het zwembad, indrukwekkend. Daarna nog koffie met kcalorieen.
Tegen twaalven werd Eris gillend van de pijn wakker. Gewoon thuis gebleven en haar shots toegediend en tegen 2en sliep ze weer.

Donderdag eindelijk lesdag dermatologie voor voetenbranche. Om 7.15 liet ik 3 kant en klare meiden achteren vertrok richting de files. Wat een saamhorigheid wanneer ik om me heen keek en de een nog verveeldere blik na de ander zag. Soort van gezamenlijk picknicken in de ontevredenheid van 't keurslijf uit (n)iemandsland.
Prachtig om om me heen te kijken, de wolken, de kleuren van licht, vlagen vol beloften wat al dan niet ooit komen zal. Louter alleen met mijn gedachten, een boterham en een zooi mp3-tjes op telefoon, zeg maar, soort van zintuiglijk gereutel.

Lesdag was puur genieten. Artsen zijn zo fijn als lesgever. Leuke mensen, mooie locatie, goed verzorgd, geweldige lessen, veel geleerd. Dit wel mijn ding en ook manier van lesgeven die mij erg aanspreekt. Weer een hele hoop te doen voor de komende weken en begin nov. volgende les.
Meiden uitgeblust na lange dag en terwijl het eten pruttelde, genietend van filmpje.


's Avonds dinnetje met heerlijk wijntje, boeiend en vol energie stapte ik daarna mijn bedje in om tussen hier en dromenland, met een blik op mijn netvlies, zo de volgende ochtend in te knallen.

Vrijdag weer de riedel aan schooltjes, sportjes, feestjes en andere perikelen en natuurlijk productieve tijden.

Afspraak gemaakt wondranden decubitus te laten wegsnijden. Die staan genezing in de weg. Wond zit er nu al sinds juni en elk stoeltje waar Eris in zit al voorzien van schaap, zelfs op de fiets, maar in combi met schuifkrachten en incontinentie, grrr
Ook overleg gehad met diƫtiek, voeding over totaal andere boeg gooien. Ook gaat er onderzoek komen omtrent 'zouten', dit had al veel eerder moeten gebeuren. Dat roep ik al weken, maar ik kom er niet door. Gaat nu dus wel ingepland worden.
Dinsdag verder bepalen met kinderarts streekziekenhuis en kinderneuroloog Nijmegen, hoe nu verder.

Vanochtend mocht Vera afzwemmen, tevens is dit het einde van het buitenzwemseizoen. Weer iets voorbij. Toch zo fijn, dat knusse persoonlijke contact.
Vera was gespannen, maar ook heel trots. Fijn om erbij te kunnen zijn. Genoten, geraakt, af en toe ben ik zo'n emo-trutje.



Daarna ging Vera naar haar weekend-logeer-adres. Nu voor 3e keer, ze vindt het fijn. Eens in de 3 weken gaat ze. Heel veel aandacht speciaal voor haar [ze hebben daar maar 1 kindje].
Ik heb dus een rustig weekend, dus gelijk maar op schoenenjacht voor Thamber, sportschoenen voor school en winterschoenen. Rib uit mijn lijf; Thamber heeft hele smalle voetjes. Je kan beter die op-maat-gemaakte van Eris hebben, want dan ben je met een eigen bijdrage van €70 klaar ;)
Ijsje en naar huis, Eris slapen, Thamber hangen. Strakkies maar eens kijken hoe #Sarah [gemaakt door Kim] staat in de tuin van een buurvrouw. Ohja, wonder boven wonder al 2 etmalen zonder pijn medicatie!! Maar nu toch weer noodzaak.
Ohja, onderaan 9 september foto's toegevoegd.


1 opmerking:

  1. Weer even bijgelezen bij je... ook al ben ik bekaf. Die luxatieperikelen ken ik. Gwain is de 28e geopereerd: heupkop is eraf gehaald. Operatie duurde best lang, maar verliep goed. Helaas is door een fout de morfinepomp te hoog gezet en heeft Gwain 10x te hoge dosis gehad, 8 uur lang. Gelukkig bleef hij wel buiten levensgevaar, maar het was toch wel even paniek. Hij heeft 2 dagen lang heel veel geslapen en dat was eigenlijk wel heel goed voor zijn herstel. Gisteren mocht hij weer naar de woongroep en vandaag wilde ik naar hem toe, maar ik ben gecrasht... helemaal geradbraakt, marathon gedaan volgens mij haha. Gwain was ook moe, bleef 'zoetjes' liggen in 't bed dat ze voor hem in de kamer hebben gezet, deed niet eens een poging zich om te draaien zoals hij gisteren continu deed (ook al mocht dat natuurlijk nog helemaal niet, maar die pijn die hij door de luxatie had was duidelijk veel erger dan de postoperatieve pijn nu). Dit heeft hij in ieder geval weer achter de rug. Maar dat meiske van jou... 't blijft tobben met 'r heh? Die pijn is 't ergste lijkt me. Wel heel mooi om te lezen dat je dan nog zo kan genieten van die kleine rustmomenten tussendoor... herkenbaar ;D. Knuvvelssssss

    BeantwoordenVerwijderen